அத்தியாயம்-18
அடுத்தநாள் காலை வழக்கம் போல விடிந்தது. எப்போதும் போல காலை ஐந்தரை மணிக்கே எழுந்த கௌசி என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் மாடிக்கு போய் நின்றாள். அருகருகே வீடுகளும் அவ்வளாக இல்லை. தள்ளித் தள்ளியே இருந்தது. யாரும் இல்லை என்பதை அறிந்தவள் தன் யோகா பயிற்சியை ஆரம்பித்தாள்.
சிறிது நேரம் செய்தவள் பயிற்சியை முடித்துக்கொண்டு அருகில் இருந்த இடங்களை ரசிக்கத் துவங்கினாள். சும்மாவே சில்லென்ற கோயம்பத்தூர் தான். அதுவும் கிணத்துக்கடவு சொல்லவே தேவை இல்லை. சிட்டிக்கு வெளியே தோட்டங்களுடன் அழகாகக் காட்சியளித்தது.
யோகாவை முடித்துக் கொண்டு 6.10க்கு கீழே வர சுமதியும் சரியாக தூக்கத்தில் இருந்து விழித்தார். "என்ன கௌசி, சீக்கரமே எந்திரிச்சிட்டயா?" என்று கேட்டார்.
"ஆமா அத்தை... ஐந்து மணிக்கே எந்திருச்சுருவேன். யோகா பண்ணிட்டு வந்தேன் மேலே"
"சரி, நான் போய் காஃபி போடறேன் கௌசி... நீ டீயா இல்லை காஃபியா?" என்று முந்தானையைச் சொறுகியபடியே வினவினார்.
"இல்லை அத்தை... நீங்க இருங்க நானே போய் போடறேன்" என்றவள் அவரிடம் டீயா காஃபியா என்று கேட்டுவிட்டு சமையல் அறைக்குள் புகுந்தாள்.
தனக்கும் தன் அத்தைக்கும் காஃபியைப் போட்டு எடுத்துக் கொண்டு வந்தவள் அவரிடம் ஒரு கப்பை தந்துவிட்டு தனக்கும் எடுத்துக் கொண்டு உட்கார, விக்னேஷ் ஜாக்கிங்கை முடித்துக் கொண்டு வந்தான்.
உள்ளே வரவர, "அம்மா காஃபிமா" என்று வந்து உட்கார, கௌசி மறுபடியும் சென்று அவனுக்கு ஒரு காஃபி கப்பை எடுத்து வந்தாள்.
காஃபியைக் குடித்தவள், "அத்தை நான்... அப்பா கூட போய் இருக்கேன் இன்னிக்கு" என்று சொன்னாள் சுமதியிடம்.
"தாராளமாகப் போ... விக்னேஷ், கௌசியை போற வழியில இறக்கிவிட்டுட்டு நீ போ" சுமதி சொல்ல, சரி என்பது போல தலையை ஆட்டியவன், "சீக்கிரம் ரெடி ஆயிடு" என்று கௌசியிடம் சொல்லிவிட்டு போனான்.
இருவரும் கிளம்பி காரில் ஏறி ஜீவாவின் வீட்டில் வண்டியை நிறுத்திவிட்டு உள்ளே சென்றனர். "சித்தாதா..." என்று வழக்கம்போல அவன் காலை வந்து கட்டிக் கொண்டாள் வியாஹா. பின் கௌசியைப் பார்த்தவள், "ஹை! சித்தியும் வந்திருக்காங்க" என்று குஷியானாள்.
வியாவின் குரல் கேட்டு வந்த மதியும் ஜீவாவும் இருவரையும் சாப்பிட அழைக்க, "இல்ல ஜீவா, நாங்க சாப்பிட்டு விட்டு தான் வர்றோம்... இந்தா கார் சாவி, நான் அப்படியே கௌசியை ஹாஸ்பிடல்ல விட்டுட்டு ஸ்டுடியோ போகணும்" என்றான்.
"நான் கௌசியை ஹாஸ்பிடல்ல விடறேன்... அதான், என் ஸ்கூட்டி இருக்குல்ல... நீங்க கிளம்புங்க விக்னேஷ்" என்று மதி சொன்னாள்.
ஒரு நிமிடம் யோசித்தவன், "சரி, நான் மாமாவை ஈவ்னிங் பார்க்க வருவேன். அப்போ பிக்அப் பண்ணிக்கறேன் கௌசி" என்றவன் அனைவரிடமும் சொல்லிவிட்டு வியாவையும் கொஞ்சி விட்டுக் கிளம்பினான் விக்னேஷ்.
அவன் கிளம்பிய பின் ஜீவாவும் அனைவரிடமும் சொல்லிவிட்டு விடை பெற்றான். "நீங்க தான், சித்தாவை பாத்துக்க போறீங்களா?" என்று கௌசியிடம் அவள் கையைத் தன் கைகளால் பிடித்தபடிக் கேட்டாள்.
அந்த பிஞ்சுக் கைகள் தந்த மென்மையை ரசித்தவள், "ஆமாம்" என்றாள் கௌசிகா. ஏனோ, 'ஆமாம்' என்று நேற்று விக்னேஷிடமும் மதியிடமும் சொல்லாதவள் இந்தப் பிஞ்சிடம் சொன்னாள். கௌசிக்கே ஆச்சரியம், 'தான் எப்படி ஆமாம் என்று சொன்னோம்? எப்படி? எப்படி?' என்று யோசித்தாள். விடைதான் அவளுக்குத் தெரியவில்லை.
ஆனால், தன் உள்மனதில் இருந்த காதலால் தன்னையும் மீறி சொன்னதை அவள் உணரவில்லை. அவள் உணர முடியாவண்ணம் அவளை சில கெட்ட நிகழ்வுகள் ஆட்கொண்டு இருந்தது.
"ஐ... நீங்க தான்... சித்தி..." என்று அவளின் மடியில் ஏறி உட்கார்ந்த வியாஹா கௌசியின் கன்னத்தில் முத்தத்தைத் தர, கௌசி தன் சிந்தனையில் இருந்து வெளியே வந்தாள்.
கௌசி வியாஹாவைப் பார்க்க, "சித்தி, நீங்க அழகாகா இக்கீங்க" என்றது.
"ஏன்டி... அப்போ அம்மா" என்று வேண்டுமென்றே வியாஹாவை வம்பிற்கு இழுக்க, குட்டிப் பாப்பாவோ, 'க்ளுக்' எனச் சிரித்தது.
"நீ இல்ல போ... நீ இன்னிக்கு காலைல எனக்கு கிஸ்ஸி குடுக்கவே இல்லை... அப்பாக்கு தான் கிஸ்ஸி தந்த... நான் பாத்தேன்" வியாஹா. வியாஹா தூங்கிக் கொண்டிருந்ததாக நினைத்து மதி கணவனுக்குத் தந்த முத்தத்தை வாண்டு பார்த்துவிட்டது போல. அதை இப்போது சொல்ல கௌசியும் சிரித்து விட்டாள். இதே பழையக் கௌசியாக இருந்திருந்தால் மதியைக் கலாய்த்தே தள்ளி இருப்பாள். ஏனோ இப்போது வாய் எழவில்லை கௌசிக்கு.
"ஆமா, சித்தி, காலைல அம்மா..." என்று கௌசியிடம் ஆரம்பிக்க எழுந்து மகளிடம் வந்த மதி, மகளின் வாயை அடைத்தாள்.
"பாப்பா, அம்மா மானத்தை வாங்கறே நீ" என்று மிரட்ட கௌசியின் மடியில் இருந்து இறங்கிய வியா, தன் அன்னையை நோக்கி கோபமாகக் கையைக் கட்டி நின்றாள். "இப்போ என்ன உனக்கு கிஸ்ஸி வேணுமா?" என்று மதி குனிய, வியாஹா சிலுப்பிக் கொண்டாள்.
"ஹும்... நீங்க ஒன்னும் தர வேண்டாம்... நான் என் சித்திகிட்ட வாங்கிக்கறேன்" என்று கௌசியிடம் சென்று கன்னத்தைக் காட்டினாள் ஏற்கனவே அவள் செய்கையை ரசித்துக் கொண்டு இருந்த கௌசிகா உரிமையாய் என் சித்தி என்று சொல்லி கன்னத்தைக் காட்டவும் அதில் நெகிழ்ந்தவளாய், வியாஹாவை தூக்கி வைத்து கொஞ்சு கொஞ்சு என்று கொஞ்சி விட்டாள்.
பிறகு மூவரும் கிளம்பி ஹாஸ்பிடல் செல்ல ஸ்கூட்டியை ஓட்டிய மதி வியாஹாவிடம் அட்வைஸ் பண்ணிக்கொண்டே வந்தாள், "பாரு பாப்பு... அங்க வந்து சத்தம் போடக்கூடாது. வரது தாத்தாவ பாத்தா நல்லா இருக்கீங்களா கேக்கணும்" என்று பேச வியாஹா, "ம்ம்", "ம்ம்" என்றே வந்தாள்.
மறுபடியும் மதி ஏதோ ஆரம்பிக்க, "அய்யோ அம்மா... எவ்வளவு தடவ சொல்லுவீங்க?" என்று சிணுங்கினாள். பின்னால் உட்கார்ந்து கொண்டு இதை எல்லாம் கவனித்தபடி வந்த கௌசி சிரித்துவிட்டாள்.
பின் ஹாஸ்பிடலை அடைய வியாஹா கௌசியிடம் வந்து, "சித்தி தூக்குங்க" என்று கையைத் தூக்கிக் காட்ட கௌசியும் அவளை ஆசையாக எடுத்துக் கொண்டாள். ஏனோ கௌசியை வியாஹாவிற்கு பிடித்து விட்டது. அதனால் அவளுடனே இருக்க ஆவலாக இருந்தாள்.
தந்தையைப் பார்த்து விட்டு சிறிதுநேரம் நின்றவள், "அத்தை நீங்க வேணும்னா போயிட்டு ஈவ்னிங் வாங்க. நான் அது வரைக்கும் அப்பாவைப் பாத்துக்கறேன்" என்று சொல்ல ஜெயாவும், 'நேற்று அப்பாவும் மகளும் அவ்வளவாகப் பேசவில்லை... இன்றாவது பேசட்டும்' என்று எண்ணித் தலையை ஆட்டினார்.
"வரது தாத்தா... நல்லா இருக்கீங்களா?" என்று தன்னால் எவ்வளவு முடியுமோ அவ்வளவு தாழ்ந்தகுரலில் கேட்டாள் வியாஹா. அவளிற்கு பதில் அளித்தவர், "பாப்பா... இது யாருன்னு தெரியுமா?" என்று கௌசியைக் காட்டிக் கேட்டார்.
"ஓஓ தெரியுமே... இது சித்தி, சித்தாவை கல்யாணம் பண்ணப்போறாங்க" என்று கருமணிகளை விரித்துச் சொல்ல வரதராஜன் புன்னகைத்தார்.
"சித்தியோட அப்பா யாருன்னு தெரியுமா?" என்று கேட்டார்.
தன் ஆள்காட்டி விரலை தாடையில் வைத்து யோசித்த வியாஹா, "சித்தி உங்க அப்பா பேரு என்ன?" என்று கேட்டாள்.
"இதோ உன் தாத்தா தான் சித்தியோட அப்பா" என்று வியாஹாவிற்கு வலிக்காத வண்ணம் மூக்கைப் பிடித்து நிமிண்டினாள் கௌசி.
"அப்போ சித்தா கூட இருக்க சித்தி தான் உங்கப்பொண்ணா தாத்தா" என்று அறியா சிறுமியாய் கேட்டாள்.
சிரித்த வரதராஜன், "ஆமாம் பாப்பா" என்றார் வியாஹாவின் தலையை வருடியபடி. விட்டால் தன்மகள் கேள்விகேட்டே எல்லோரையும் ஒரு வழி பண்ணி விடுவாள் என்று நினைத்த மதி, வியாஹாவைத் தன்பக்கம் இழுத்தாள். பின் மதி, வியாஹா, ஜெயா என அனைவரும் கிளம்பினர்.
தன் தந்தையிடம் உட்கார்ந்தவள் பேச்சை ஆரம்பித்தாள்.
கௌசி, "அப்பா..."
"உன்ன அப்பா ரொம்ப கஷ்டப்படுத்தறேனாமா" வரதராஜன் வாடியக் குரலில்.
கௌசி, "அதெல்லாம் ஒன்றும் இல்லைபா... நீங்க அப்படி நினைக்கவே நினைக்காதீங்க"
"விக்னேஷ் உன்ன நல்லாப் பாத்துப்பான்மா... நீ கவலையேபடாதே எல்லாம் சரி ஆகிவிடும்" என்று சொல்லத் தலையை மட்டும் ஆட்டினாள்.
"நீ ஏதோ சொல்ல வந்தியேமா?" என்று ஞாபகம் வந்தவராய்க் கேட்டார் வரதராஜன்.
"இல்லப்பா... அது வந்து நான் வேலைக்குப் போகட்டா?" என்றுக் கேட்டாள்.
வரதராஜன், "இப்போ அதுக்கு என்னமா அவசியம்? கொஞ்சநாள் போகட்டும்"
"இப்படியே இருந்தா எனக்கு பழகிடும்பா... அதான், இப்போதே வேண்டாம் ப்பா... ஒரு மாசம் அப்பறம் தான் கேட்கிறேன்" என்று தன் தந்தையை இந்த நேரத்தில் பார்த்துக்கொள்ள வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் கூறினாள்.
வரதராஜன், "சரிடா, சாய்ந்திரம் விக்னேஷ் வரட்டும்... சொல்றேன்"
கௌசி, "ம்ம்"
மாலை விக்னேஷ் வந்த பின், வரதராஜன் கௌசியின் விருப்பத்தைச் சொல்ல, "சரி மாமா... ஆனால், நம்ம ஸ்டூடியோக்கே வரச் சொல்லுங்க... ஏற்கனவே நான் இன்சார்ஜ்க்கு ஒரு பொண்ண தேடிட்டு இருந்ததுதான்" என்றான்.
சிறிது நேரத்தில் சுமதி வர, "அம்மா நீங்க எங்க இங்க? எப்படி வந்தீங்க?" என்று வினவினான்.
"டேய், நான்தான் காலையிலேயே சொன்னேன்ல மறந்துட்டியா? நாளை சந்தியாக்கு வளைகாப்பு. ஜெயா பெரியம்மா எல்லாம் அந்த வேலையில பிசியா இருக்காங்க" என்றவர், "அதான் இன்னிக்கு நைட் நான் இங்க தங்கிக்கலாம்னு வந்தேன்" என்று சொன்னார்.
கௌசி, "நான் இருக்கேனே அத்தை... நீங்க ஏன் சிரமப்படறீங்க?"
"நீ நேற்றும் புது இடம்னால தூங்கலே... நான் நைட் டிபன் எல்லாம் செஞ்சு வச்சிட்டு வந்துட்டேன். நீ போய் சாப்பிட்டு விட்டு நல்லா ரெஸ்ட் எடு" என்று கௌசியை மேலே பேச விடாமல் செய்தார்.
"சரி நாங்க கிளம்பறோம்" என்று விக்னேஷ் சொல்ல கௌசியும் எழுந்தாள்.
விக்னேஷும் கௌசிகாவும் வெளியில் வந்து புறப்பட்டனர். வீடு வந்து சேரும் வரை இருவரும் எதுவும் பேசவில்லை. வீடு வந்தவுடன் இருவரும் இறங்க விக்னேஷ் சென்று கதவைத் திறந்தான். அதற்குள் ப்ரௌனி வந்து கௌசியின் காலைச் சுற்றி செல்லம் கொஞ்ச, 'நன்றி கெட்டது... இத்தனை நாள் வளர்த்த என்னைய கண்டுக்கறானா பாரு... நாயி நாயி' என்று மனதிற்குள் திட்டினான்.
இருவரும் உள்ளே நுழைய, "கௌசி உன்கிட்ட ஒன்னு பேசணும்" என்று விக்னேஷ் சொல்ல கௌசி என்ன என்பது போலத் திரும்பினாள்.
"இங்க பாரு கௌசி, உனக்கு ஏதாச்சும் வேணும்னா என்கிட்ட கேளு... அதை விட்டுட்டு காலைல அம்மாகிட்ட சொன்ன பாத்தியா, அப்பாவ பாக்கணும்... அப்புறம் அம்மா என்கிட்ட சொல்றாங்க கூட்டிட்டு போன்னு... அப்புறம் வேலை விஷயமாக மாமாகிட்ட பேசுனது எல்லாம் நீ என்கிட்டயே கேளு, சரியா?" என்று சற்று அதட்டினாற் போலப் பேசினான்.
அவன் அப்படி பேச கௌசியின் முகம் கூம்பியது. அவள் அவனிடம் வேண்டுமென்றே சொல்லாமல் இருக்கவில்லை. ஏனோ அவன் கம்பத்தில் தன்னை காயப்படுத்திய வார்த்தைகள் மற்றும் ஜீவா வீட்டில் நடந்தது என அனைத்திற்கும் பிறகு அவளால் அவனிடம் பேச முடியவில்லை.
பயம் என்று இல்லை. அவனிடம் தேவை இல்லாமல் வாயைக் கொடுத்து தானே வாங்கிக் கட்டிக்கொள்ள வேண்டாம் என்று எண்ணினாள். ஆனால், அதற்கும் அவன் இப்படித் திட்டுவான் என்று அவள் நினைக்கவில்லை.
விக்னேஷிற்கு அவள் தன்னிடம் முதல் மாதிரி உரிமையாக இல்லாதது இப்படி பேசச் செய்தது. அவனுமே அவளிற்கு கொஞ்சம் டைம் குடுக்க வேண்டும் என்றே எண்ணினான். ஆனால், அவன் மனதில் இருந்த ஏக்கம் அவளிடம் அப்படி பேச வைத்தது.
"ம்ம்" என்றுவிட்டு உடையை மாற்றச் செல்ல விக்னேஷும் உடையை மாற்றிவிட்டு வந்தான்.
சாப்பிடும் போது பரிமாற வந்தவளை, "நீயும் உட்கார்... நாம இரண்டு பேர் தானே, நம்ம எடுத்துப் போட்டு சாப்பிடுவோம்" என்று அவளையும் எதிரில் உட்காரச் சொல்ல இருவரும் சாப்பிட்டனர்.
இடையில் விக்னேஷின் போன் அடிக்க எழுந்து சென்று எடுத்தவன், "சொல்லு ஜீ" என்றான்.
"வந்திடறேன் ஜீ" என்றவன், "இந்தா ஜீ பேசணுமாம்" என்று கௌசியிடம் ஃபோனைத் தந்தான்.
போனை வாங்கியவள், "சொல்லு ஜீ" என்றாள் டிபனை விழுங்கியபடியே.
"நாளை சந்தியாக்கு வளைகாப்பு கௌசி... காலைல வந்திரு" ஜீவா சொல்ல, கௌசி எதுவும் பேசாமல் அமர்ந்திருந்தாள்.
"கௌசி, லைன்ல இருக்கியா? ஹலோ" என்று ஜீவா அழைக்க கௌசி யோசனையில் இருந்து வெளியே வந்தாள்.
"இல்ல ஜீ, நான் வரல... ப்ளீஸ்" என்று கௌசி உள்வாங்கிய குரலில் சொல்ல,
"நீ அவ சொன்னதை மறக்கலையா கௌசி?" என்று வருத்தமானக் குரலில் கேட்டான்.
"..." பதிலில்லை கௌசியிடம். எப்படி மறப்பாள் அவள். பரமேஸ்வரி கூட அடுத்த வீட்டுப் பெண்மணி. ஆனால் சந்தியா? கூடவே சகோதரியாய் வளர்ந்தவள் பேசியதை கௌசியால் மறக்கவே முடியாத ஒன்று.
"சரி கௌசி... பரவாயில்லை விடு" என்றான் ஜீவா அவளை நோகடிக்காத குரலில்.
"ம்ம்" என்றவள், ஃபோனை விக்னேஷிடம் தந்து விட்டாள்.
ஃபோனை வாங்கியவன் ஜீவாவிடம் சொல்லிவிட்டு வைத்துவிட்டு, மறுபடியும் வந்து உட்கார கௌசி தட்டையே அளந்து கொண்டு இருப்பதைக் கவனித்தான்.
"நீயே வரன்னு சொல்லி இருந்தாலும் நான் வேண்டாம் என்று தான் சொல்லி இருப்பேன் கௌசி... அவ பேசிய வார்த்தைகளுக்காக அல்ல... நீ அடுத்து அவ முன்னாடி நின்னா தாலியோடதான் நிக்கணும்னு... எதையும் யோசிக்காம சாப்பிடு" என்று சொன்னவன் அவள் உண்ணத் துவங்கியதும் தானும் உண்டான்.
பின் இருவரும் சாப்பிட்டு முடித்தனர்.
ஷோபாவில் உட்கார்ந்து ஃபுட்பால் மேட்ச் பார்த்துக் கொண்டிருந்த விக்னேஷ், "க்கும்" என்ற கௌசியின் செருமலில் திரும்பினான்.
அவன் திரும்ப, "உன் ரூம் எது?" என்று கேட்டாள் கௌசி.
"என் ரூம் அதுதான்" என்றவன், "ஏன் கேட்கிறே?" என வினவினான்.
"எனக்கு தனியா இருந்தா நிறைய கனவு வரும், பேசாம..." என்றுத் தயங்கியவள், "பேசாமல் நீ ஷோபால படுத்துக்கோ... நான் இங்க ஹால்லயே கீழே படுத்துக்கறேன்" என்றாள்.
"சரி" என்றவன் உள்ளே சென்று ஒருபாயை எடுத்து வந்தான். மறுபடியும் சென்று ஒருபெட்டை எடுத்து வந்தவன், "பெட்ல படுத்துக்கோ கௌசி... தரைல சில்னெஸ் இருக்கும். அப்புறம் சளி புடிச்சிக்கும்" என்று சொல்லத் தலையை ஆட்டினாள்.
தேவையான தலையணை போர்வை எடுத்து வர விக்னேஷ் ஹாலின் ஷோபாவிலும், கௌசி ஹாலின் தரையிலும் ஒருவருக்கொருவர் முதுகைக் காட்டிப் படுத்திருந்தனர். அவன் அருகில் இருக்க தாயின் கருவறையில் இருப்பதைப் போல ஏதோ சிறுதைரியம் மற்றும் தெம்பு வர கௌசி கண்களை மூடினாள்.
ஆனால், விக்னேஷிற்குத் தான் தூக்கம் வரவில்லை. தலையை மட்டும் திருப்பி அவளைப் பார்க்க அவளின் முதுகுதான் அவளிற்குத் தெரிந்தது. அவளிடம் பழைய மாதிரி இருக்க மனம் ஏங்கித் தவித்தது. பழைய குறும்புத்தனமானக் கௌசியைக் காண விக்னேஷின் மனம் அலைந்தது.
அவளிடம் பேச வேண்டும் என்று தோன்ற, "கௌசி" என்று அழைத்துப் பார்த்தான். பதிலில்லாமல் போகவே, 'அவள் தூங்கிவிட்டாள் டிஸ்டர்ப் செய்ய வேண்டாம்' என்று விட்டுவிட்டான். அவளை சீக்கிரமே பழையக் கௌசியாய் மாற்ற கங்கணம் கட்டினான்.
ஆனால், நாளையே அவள் வேதனைப்படப் போவதை அவன் அறியவில்லை.
அடுத்தநாள் காலை வழக்கம் போல விடிந்தது. எப்போதும் போல காலை ஐந்தரை மணிக்கே எழுந்த கௌசி என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் மாடிக்கு போய் நின்றாள். அருகருகே வீடுகளும் அவ்வளாக இல்லை. தள்ளித் தள்ளியே இருந்தது. யாரும் இல்லை என்பதை அறிந்தவள் தன் யோகா பயிற்சியை ஆரம்பித்தாள்.
சிறிது நேரம் செய்தவள் பயிற்சியை முடித்துக்கொண்டு அருகில் இருந்த இடங்களை ரசிக்கத் துவங்கினாள். சும்மாவே சில்லென்ற கோயம்பத்தூர் தான். அதுவும் கிணத்துக்கடவு சொல்லவே தேவை இல்லை. சிட்டிக்கு வெளியே தோட்டங்களுடன் அழகாகக் காட்சியளித்தது.
யோகாவை முடித்துக் கொண்டு 6.10க்கு கீழே வர சுமதியும் சரியாக தூக்கத்தில் இருந்து விழித்தார். "என்ன கௌசி, சீக்கரமே எந்திரிச்சிட்டயா?" என்று கேட்டார்.
"ஆமா அத்தை... ஐந்து மணிக்கே எந்திருச்சுருவேன். யோகா பண்ணிட்டு வந்தேன் மேலே"
"சரி, நான் போய் காஃபி போடறேன் கௌசி... நீ டீயா இல்லை காஃபியா?" என்று முந்தானையைச் சொறுகியபடியே வினவினார்.
"இல்லை அத்தை... நீங்க இருங்க நானே போய் போடறேன்" என்றவள் அவரிடம் டீயா காஃபியா என்று கேட்டுவிட்டு சமையல் அறைக்குள் புகுந்தாள்.
தனக்கும் தன் அத்தைக்கும் காஃபியைப் போட்டு எடுத்துக் கொண்டு வந்தவள் அவரிடம் ஒரு கப்பை தந்துவிட்டு தனக்கும் எடுத்துக் கொண்டு உட்கார, விக்னேஷ் ஜாக்கிங்கை முடித்துக் கொண்டு வந்தான்.
உள்ளே வரவர, "அம்மா காஃபிமா" என்று வந்து உட்கார, கௌசி மறுபடியும் சென்று அவனுக்கு ஒரு காஃபி கப்பை எடுத்து வந்தாள்.
காஃபியைக் குடித்தவள், "அத்தை நான்... அப்பா கூட போய் இருக்கேன் இன்னிக்கு" என்று சொன்னாள் சுமதியிடம்.
"தாராளமாகப் போ... விக்னேஷ், கௌசியை போற வழியில இறக்கிவிட்டுட்டு நீ போ" சுமதி சொல்ல, சரி என்பது போல தலையை ஆட்டியவன், "சீக்கிரம் ரெடி ஆயிடு" என்று கௌசியிடம் சொல்லிவிட்டு போனான்.
இருவரும் கிளம்பி காரில் ஏறி ஜீவாவின் வீட்டில் வண்டியை நிறுத்திவிட்டு உள்ளே சென்றனர். "சித்தாதா..." என்று வழக்கம்போல அவன் காலை வந்து கட்டிக் கொண்டாள் வியாஹா. பின் கௌசியைப் பார்த்தவள், "ஹை! சித்தியும் வந்திருக்காங்க" என்று குஷியானாள்.
வியாவின் குரல் கேட்டு வந்த மதியும் ஜீவாவும் இருவரையும் சாப்பிட அழைக்க, "இல்ல ஜீவா, நாங்க சாப்பிட்டு விட்டு தான் வர்றோம்... இந்தா கார் சாவி, நான் அப்படியே கௌசியை ஹாஸ்பிடல்ல விட்டுட்டு ஸ்டுடியோ போகணும்" என்றான்.
"நான் கௌசியை ஹாஸ்பிடல்ல விடறேன்... அதான், என் ஸ்கூட்டி இருக்குல்ல... நீங்க கிளம்புங்க விக்னேஷ்" என்று மதி சொன்னாள்.
ஒரு நிமிடம் யோசித்தவன், "சரி, நான் மாமாவை ஈவ்னிங் பார்க்க வருவேன். அப்போ பிக்அப் பண்ணிக்கறேன் கௌசி" என்றவன் அனைவரிடமும் சொல்லிவிட்டு வியாவையும் கொஞ்சி விட்டுக் கிளம்பினான் விக்னேஷ்.
அவன் கிளம்பிய பின் ஜீவாவும் அனைவரிடமும் சொல்லிவிட்டு விடை பெற்றான். "நீங்க தான், சித்தாவை பாத்துக்க போறீங்களா?" என்று கௌசியிடம் அவள் கையைத் தன் கைகளால் பிடித்தபடிக் கேட்டாள்.
அந்த பிஞ்சுக் கைகள் தந்த மென்மையை ரசித்தவள், "ஆமாம்" என்றாள் கௌசிகா. ஏனோ, 'ஆமாம்' என்று நேற்று விக்னேஷிடமும் மதியிடமும் சொல்லாதவள் இந்தப் பிஞ்சிடம் சொன்னாள். கௌசிக்கே ஆச்சரியம், 'தான் எப்படி ஆமாம் என்று சொன்னோம்? எப்படி? எப்படி?' என்று யோசித்தாள். விடைதான் அவளுக்குத் தெரியவில்லை.
ஆனால், தன் உள்மனதில் இருந்த காதலால் தன்னையும் மீறி சொன்னதை அவள் உணரவில்லை. அவள் உணர முடியாவண்ணம் அவளை சில கெட்ட நிகழ்வுகள் ஆட்கொண்டு இருந்தது.
"ஐ... நீங்க தான்... சித்தி..." என்று அவளின் மடியில் ஏறி உட்கார்ந்த வியாஹா கௌசியின் கன்னத்தில் முத்தத்தைத் தர, கௌசி தன் சிந்தனையில் இருந்து வெளியே வந்தாள்.
கௌசி வியாஹாவைப் பார்க்க, "சித்தி, நீங்க அழகாகா இக்கீங்க" என்றது.
"ஏன்டி... அப்போ அம்மா" என்று வேண்டுமென்றே வியாஹாவை வம்பிற்கு இழுக்க, குட்டிப் பாப்பாவோ, 'க்ளுக்' எனச் சிரித்தது.
"நீ இல்ல போ... நீ இன்னிக்கு காலைல எனக்கு கிஸ்ஸி குடுக்கவே இல்லை... அப்பாக்கு தான் கிஸ்ஸி தந்த... நான் பாத்தேன்" வியாஹா. வியாஹா தூங்கிக் கொண்டிருந்ததாக நினைத்து மதி கணவனுக்குத் தந்த முத்தத்தை வாண்டு பார்த்துவிட்டது போல. அதை இப்போது சொல்ல கௌசியும் சிரித்து விட்டாள். இதே பழையக் கௌசியாக இருந்திருந்தால் மதியைக் கலாய்த்தே தள்ளி இருப்பாள். ஏனோ இப்போது வாய் எழவில்லை கௌசிக்கு.
"ஆமா, சித்தி, காலைல அம்மா..." என்று கௌசியிடம் ஆரம்பிக்க எழுந்து மகளிடம் வந்த மதி, மகளின் வாயை அடைத்தாள்.
"பாப்பா, அம்மா மானத்தை வாங்கறே நீ" என்று மிரட்ட கௌசியின் மடியில் இருந்து இறங்கிய வியா, தன் அன்னையை நோக்கி கோபமாகக் கையைக் கட்டி நின்றாள். "இப்போ என்ன உனக்கு கிஸ்ஸி வேணுமா?" என்று மதி குனிய, வியாஹா சிலுப்பிக் கொண்டாள்.
"ஹும்... நீங்க ஒன்னும் தர வேண்டாம்... நான் என் சித்திகிட்ட வாங்கிக்கறேன்" என்று கௌசியிடம் சென்று கன்னத்தைக் காட்டினாள் ஏற்கனவே அவள் செய்கையை ரசித்துக் கொண்டு இருந்த கௌசிகா உரிமையாய் என் சித்தி என்று சொல்லி கன்னத்தைக் காட்டவும் அதில் நெகிழ்ந்தவளாய், வியாஹாவை தூக்கி வைத்து கொஞ்சு கொஞ்சு என்று கொஞ்சி விட்டாள்.
பிறகு மூவரும் கிளம்பி ஹாஸ்பிடல் செல்ல ஸ்கூட்டியை ஓட்டிய மதி வியாஹாவிடம் அட்வைஸ் பண்ணிக்கொண்டே வந்தாள், "பாரு பாப்பு... அங்க வந்து சத்தம் போடக்கூடாது. வரது தாத்தாவ பாத்தா நல்லா இருக்கீங்களா கேக்கணும்" என்று பேச வியாஹா, "ம்ம்", "ம்ம்" என்றே வந்தாள்.
மறுபடியும் மதி ஏதோ ஆரம்பிக்க, "அய்யோ அம்மா... எவ்வளவு தடவ சொல்லுவீங்க?" என்று சிணுங்கினாள். பின்னால் உட்கார்ந்து கொண்டு இதை எல்லாம் கவனித்தபடி வந்த கௌசி சிரித்துவிட்டாள்.
பின் ஹாஸ்பிடலை அடைய வியாஹா கௌசியிடம் வந்து, "சித்தி தூக்குங்க" என்று கையைத் தூக்கிக் காட்ட கௌசியும் அவளை ஆசையாக எடுத்துக் கொண்டாள். ஏனோ கௌசியை வியாஹாவிற்கு பிடித்து விட்டது. அதனால் அவளுடனே இருக்க ஆவலாக இருந்தாள்.
தந்தையைப் பார்த்து விட்டு சிறிதுநேரம் நின்றவள், "அத்தை நீங்க வேணும்னா போயிட்டு ஈவ்னிங் வாங்க. நான் அது வரைக்கும் அப்பாவைப் பாத்துக்கறேன்" என்று சொல்ல ஜெயாவும், 'நேற்று அப்பாவும் மகளும் அவ்வளவாகப் பேசவில்லை... இன்றாவது பேசட்டும்' என்று எண்ணித் தலையை ஆட்டினார்.
"வரது தாத்தா... நல்லா இருக்கீங்களா?" என்று தன்னால் எவ்வளவு முடியுமோ அவ்வளவு தாழ்ந்தகுரலில் கேட்டாள் வியாஹா. அவளிற்கு பதில் அளித்தவர், "பாப்பா... இது யாருன்னு தெரியுமா?" என்று கௌசியைக் காட்டிக் கேட்டார்.
"ஓஓ தெரியுமே... இது சித்தி, சித்தாவை கல்யாணம் பண்ணப்போறாங்க" என்று கருமணிகளை விரித்துச் சொல்ல வரதராஜன் புன்னகைத்தார்.
"சித்தியோட அப்பா யாருன்னு தெரியுமா?" என்று கேட்டார்.
தன் ஆள்காட்டி விரலை தாடையில் வைத்து யோசித்த வியாஹா, "சித்தி உங்க அப்பா பேரு என்ன?" என்று கேட்டாள்.
"இதோ உன் தாத்தா தான் சித்தியோட அப்பா" என்று வியாஹாவிற்கு வலிக்காத வண்ணம் மூக்கைப் பிடித்து நிமிண்டினாள் கௌசி.
"அப்போ சித்தா கூட இருக்க சித்தி தான் உங்கப்பொண்ணா தாத்தா" என்று அறியா சிறுமியாய் கேட்டாள்.
சிரித்த வரதராஜன், "ஆமாம் பாப்பா" என்றார் வியாஹாவின் தலையை வருடியபடி. விட்டால் தன்மகள் கேள்விகேட்டே எல்லோரையும் ஒரு வழி பண்ணி விடுவாள் என்று நினைத்த மதி, வியாஹாவைத் தன்பக்கம் இழுத்தாள். பின் மதி, வியாஹா, ஜெயா என அனைவரும் கிளம்பினர்.
தன் தந்தையிடம் உட்கார்ந்தவள் பேச்சை ஆரம்பித்தாள்.
கௌசி, "அப்பா..."
"உன்ன அப்பா ரொம்ப கஷ்டப்படுத்தறேனாமா" வரதராஜன் வாடியக் குரலில்.
கௌசி, "அதெல்லாம் ஒன்றும் இல்லைபா... நீங்க அப்படி நினைக்கவே நினைக்காதீங்க"
"விக்னேஷ் உன்ன நல்லாப் பாத்துப்பான்மா... நீ கவலையேபடாதே எல்லாம் சரி ஆகிவிடும்" என்று சொல்லத் தலையை மட்டும் ஆட்டினாள்.
"நீ ஏதோ சொல்ல வந்தியேமா?" என்று ஞாபகம் வந்தவராய்க் கேட்டார் வரதராஜன்.
"இல்லப்பா... அது வந்து நான் வேலைக்குப் போகட்டா?" என்றுக் கேட்டாள்.
வரதராஜன், "இப்போ அதுக்கு என்னமா அவசியம்? கொஞ்சநாள் போகட்டும்"
"இப்படியே இருந்தா எனக்கு பழகிடும்பா... அதான், இப்போதே வேண்டாம் ப்பா... ஒரு மாசம் அப்பறம் தான் கேட்கிறேன்" என்று தன் தந்தையை இந்த நேரத்தில் பார்த்துக்கொள்ள வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் கூறினாள்.
வரதராஜன், "சரிடா, சாய்ந்திரம் விக்னேஷ் வரட்டும்... சொல்றேன்"
கௌசி, "ம்ம்"
மாலை விக்னேஷ் வந்த பின், வரதராஜன் கௌசியின் விருப்பத்தைச் சொல்ல, "சரி மாமா... ஆனால், நம்ம ஸ்டூடியோக்கே வரச் சொல்லுங்க... ஏற்கனவே நான் இன்சார்ஜ்க்கு ஒரு பொண்ண தேடிட்டு இருந்ததுதான்" என்றான்.
சிறிது நேரத்தில் சுமதி வர, "அம்மா நீங்க எங்க இங்க? எப்படி வந்தீங்க?" என்று வினவினான்.
"டேய், நான்தான் காலையிலேயே சொன்னேன்ல மறந்துட்டியா? நாளை சந்தியாக்கு வளைகாப்பு. ஜெயா பெரியம்மா எல்லாம் அந்த வேலையில பிசியா இருக்காங்க" என்றவர், "அதான் இன்னிக்கு நைட் நான் இங்க தங்கிக்கலாம்னு வந்தேன்" என்று சொன்னார்.
கௌசி, "நான் இருக்கேனே அத்தை... நீங்க ஏன் சிரமப்படறீங்க?"
"நீ நேற்றும் புது இடம்னால தூங்கலே... நான் நைட் டிபன் எல்லாம் செஞ்சு வச்சிட்டு வந்துட்டேன். நீ போய் சாப்பிட்டு விட்டு நல்லா ரெஸ்ட் எடு" என்று கௌசியை மேலே பேச விடாமல் செய்தார்.
"சரி நாங்க கிளம்பறோம்" என்று விக்னேஷ் சொல்ல கௌசியும் எழுந்தாள்.
விக்னேஷும் கௌசிகாவும் வெளியில் வந்து புறப்பட்டனர். வீடு வந்து சேரும் வரை இருவரும் எதுவும் பேசவில்லை. வீடு வந்தவுடன் இருவரும் இறங்க விக்னேஷ் சென்று கதவைத் திறந்தான். அதற்குள் ப்ரௌனி வந்து கௌசியின் காலைச் சுற்றி செல்லம் கொஞ்ச, 'நன்றி கெட்டது... இத்தனை நாள் வளர்த்த என்னைய கண்டுக்கறானா பாரு... நாயி நாயி' என்று மனதிற்குள் திட்டினான்.
இருவரும் உள்ளே நுழைய, "கௌசி உன்கிட்ட ஒன்னு பேசணும்" என்று விக்னேஷ் சொல்ல கௌசி என்ன என்பது போலத் திரும்பினாள்.
"இங்க பாரு கௌசி, உனக்கு ஏதாச்சும் வேணும்னா என்கிட்ட கேளு... அதை விட்டுட்டு காலைல அம்மாகிட்ட சொன்ன பாத்தியா, அப்பாவ பாக்கணும்... அப்புறம் அம்மா என்கிட்ட சொல்றாங்க கூட்டிட்டு போன்னு... அப்புறம் வேலை விஷயமாக மாமாகிட்ட பேசுனது எல்லாம் நீ என்கிட்டயே கேளு, சரியா?" என்று சற்று அதட்டினாற் போலப் பேசினான்.
அவன் அப்படி பேச கௌசியின் முகம் கூம்பியது. அவள் அவனிடம் வேண்டுமென்றே சொல்லாமல் இருக்கவில்லை. ஏனோ அவன் கம்பத்தில் தன்னை காயப்படுத்திய வார்த்தைகள் மற்றும் ஜீவா வீட்டில் நடந்தது என அனைத்திற்கும் பிறகு அவளால் அவனிடம் பேச முடியவில்லை.
பயம் என்று இல்லை. அவனிடம் தேவை இல்லாமல் வாயைக் கொடுத்து தானே வாங்கிக் கட்டிக்கொள்ள வேண்டாம் என்று எண்ணினாள். ஆனால், அதற்கும் அவன் இப்படித் திட்டுவான் என்று அவள் நினைக்கவில்லை.
விக்னேஷிற்கு அவள் தன்னிடம் முதல் மாதிரி உரிமையாக இல்லாதது இப்படி பேசச் செய்தது. அவனுமே அவளிற்கு கொஞ்சம் டைம் குடுக்க வேண்டும் என்றே எண்ணினான். ஆனால், அவன் மனதில் இருந்த ஏக்கம் அவளிடம் அப்படி பேச வைத்தது.
"ம்ம்" என்றுவிட்டு உடையை மாற்றச் செல்ல விக்னேஷும் உடையை மாற்றிவிட்டு வந்தான்.
சாப்பிடும் போது பரிமாற வந்தவளை, "நீயும் உட்கார்... நாம இரண்டு பேர் தானே, நம்ம எடுத்துப் போட்டு சாப்பிடுவோம்" என்று அவளையும் எதிரில் உட்காரச் சொல்ல இருவரும் சாப்பிட்டனர்.
இடையில் விக்னேஷின் போன் அடிக்க எழுந்து சென்று எடுத்தவன், "சொல்லு ஜீ" என்றான்.
"வந்திடறேன் ஜீ" என்றவன், "இந்தா ஜீ பேசணுமாம்" என்று கௌசியிடம் ஃபோனைத் தந்தான்.
போனை வாங்கியவள், "சொல்லு ஜீ" என்றாள் டிபனை விழுங்கியபடியே.
"நாளை சந்தியாக்கு வளைகாப்பு கௌசி... காலைல வந்திரு" ஜீவா சொல்ல, கௌசி எதுவும் பேசாமல் அமர்ந்திருந்தாள்.
"கௌசி, லைன்ல இருக்கியா? ஹலோ" என்று ஜீவா அழைக்க கௌசி யோசனையில் இருந்து வெளியே வந்தாள்.
"இல்ல ஜீ, நான் வரல... ப்ளீஸ்" என்று கௌசி உள்வாங்கிய குரலில் சொல்ல,
"நீ அவ சொன்னதை மறக்கலையா கௌசி?" என்று வருத்தமானக் குரலில் கேட்டான்.
"..." பதிலில்லை கௌசியிடம். எப்படி மறப்பாள் அவள். பரமேஸ்வரி கூட அடுத்த வீட்டுப் பெண்மணி. ஆனால் சந்தியா? கூடவே சகோதரியாய் வளர்ந்தவள் பேசியதை கௌசியால் மறக்கவே முடியாத ஒன்று.
"சரி கௌசி... பரவாயில்லை விடு" என்றான் ஜீவா அவளை நோகடிக்காத குரலில்.
"ம்ம்" என்றவள், ஃபோனை விக்னேஷிடம் தந்து விட்டாள்.
ஃபோனை வாங்கியவன் ஜீவாவிடம் சொல்லிவிட்டு வைத்துவிட்டு, மறுபடியும் வந்து உட்கார கௌசி தட்டையே அளந்து கொண்டு இருப்பதைக் கவனித்தான்.
"நீயே வரன்னு சொல்லி இருந்தாலும் நான் வேண்டாம் என்று தான் சொல்லி இருப்பேன் கௌசி... அவ பேசிய வார்த்தைகளுக்காக அல்ல... நீ அடுத்து அவ முன்னாடி நின்னா தாலியோடதான் நிக்கணும்னு... எதையும் யோசிக்காம சாப்பிடு" என்று சொன்னவன் அவள் உண்ணத் துவங்கியதும் தானும் உண்டான்.
பின் இருவரும் சாப்பிட்டு முடித்தனர்.
ஷோபாவில் உட்கார்ந்து ஃபுட்பால் மேட்ச் பார்த்துக் கொண்டிருந்த விக்னேஷ், "க்கும்" என்ற கௌசியின் செருமலில் திரும்பினான்.
அவன் திரும்ப, "உன் ரூம் எது?" என்று கேட்டாள் கௌசி.
"என் ரூம் அதுதான்" என்றவன், "ஏன் கேட்கிறே?" என வினவினான்.
"எனக்கு தனியா இருந்தா நிறைய கனவு வரும், பேசாம..." என்றுத் தயங்கியவள், "பேசாமல் நீ ஷோபால படுத்துக்கோ... நான் இங்க ஹால்லயே கீழே படுத்துக்கறேன்" என்றாள்.
"சரி" என்றவன் உள்ளே சென்று ஒருபாயை எடுத்து வந்தான். மறுபடியும் சென்று ஒருபெட்டை எடுத்து வந்தவன், "பெட்ல படுத்துக்கோ கௌசி... தரைல சில்னெஸ் இருக்கும். அப்புறம் சளி புடிச்சிக்கும்" என்று சொல்லத் தலையை ஆட்டினாள்.
தேவையான தலையணை போர்வை எடுத்து வர விக்னேஷ் ஹாலின் ஷோபாவிலும், கௌசி ஹாலின் தரையிலும் ஒருவருக்கொருவர் முதுகைக் காட்டிப் படுத்திருந்தனர். அவன் அருகில் இருக்க தாயின் கருவறையில் இருப்பதைப் போல ஏதோ சிறுதைரியம் மற்றும் தெம்பு வர கௌசி கண்களை மூடினாள்.
ஆனால், விக்னேஷிற்குத் தான் தூக்கம் வரவில்லை. தலையை மட்டும் திருப்பி அவளைப் பார்க்க அவளின் முதுகுதான் அவளிற்குத் தெரிந்தது. அவளிடம் பழைய மாதிரி இருக்க மனம் ஏங்கித் தவித்தது. பழைய குறும்புத்தனமானக் கௌசியைக் காண விக்னேஷின் மனம் அலைந்தது.
அவளிடம் பேச வேண்டும் என்று தோன்ற, "கௌசி" என்று அழைத்துப் பார்த்தான். பதிலில்லாமல் போகவே, 'அவள் தூங்கிவிட்டாள் டிஸ்டர்ப் செய்ய வேண்டாம்' என்று விட்டுவிட்டான். அவளை சீக்கிரமே பழையக் கௌசியாய் மாற்ற கங்கணம் கட்டினான்.
ஆனால், நாளையே அவள் வேதனைப்படப் போவதை அவன் அறியவில்லை.
